සැබෑ ජවිපෙ සාමාජිකයාගේ හෘද සාක්ෂිය ඉදිරියේ මේ සමුළුව වලංගු නැත -ජවිපෙන් වෙන්වූ කණ්ඩායමෙන් චෝදනා-----------------------

(ලංකා ඊ නිව්ස් -2011.දෙසැ.25, පෙ.ව.11.30) ජවිපෙ විශේෂ මහ සමුළුව ජනවාරි 1 දා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නිල පාර්ශවය සමග තවදුරටත් සිටින සාමාජිකත්වයට දැන් නිශ්චිතවම තෝරා බේරා ගැනීමට දෙයක් තිබේ. ඒ තමන් තවදුරටත් දේශපාලනය කරන්නේ කුමන පාර්ශවය සමගද යන්නයි. මෙහිදි අපේ අවධානය යොමු වන්නේ ජවිපෙ නමට ආකර්ෂණය වී සිටින, සමහර විට පක්ෂයේ කටයුතු වලට එතරම් දායක නොවූ, එහෙත් එහි නමත් සමග බැඳුනු අභිමානයේ තමන්ද කොටස්කරුවන් බව පෙන්වීමට ඒ සමග සිටින අය නොව, නිවැරදි කවුරුන්ද යන්න තෝරා ගැනීමට ඒ ඒ පාර්ශවයන්හි ක්‍රියාකලාපය දෙස බලාසිටින ඒ සඳහා කල් ගනිමින් සිටින පිරිස වෙතයි.

ඒ සඳහා අපේ අවධානයට ලක් වන්නේ,

• වෛරය හා යම් යම් දේ අත්පත් කර ගැනීම සඳහා තමන් හා වැඩකල සාමාජිකත්වයට විවිධ අවස්ථාවන් වලදී නිල පාර්ෂවය වෙනුවෙන් පහරදීම. මෙය කොතරම් නිර්ලජ්ජිතද? යන්න වග,

• නිල(ධාරී) පාර්ෂවය ලලිත් හා කුගන් සොයුරන්ගේ අතුරුදහන් වීම සම්බන්දයෙන් දින ගනනාවක් පමාවී නිකුත් කල නිවේදනයට පමනක් සීමාවී සිටීම හා ඒ පිළිබඳ වෙනත් කිසිදු කි්‍රියාමාර්ගයක් නොගැනීම. මෙය සාධාරණීයකරණය කරන්නේ කෙසේද? යන්න වග,

• ඒකාබද්ධ රැකියා විරහිත උපාධිධාරීන්ගේ සංගමයේ කැඳවුම් කරු ධම්මික මුණසිංහ සොයුරාට අමානුෂික ලෙස පහරදී මරණීය තුවාල සිදු කිරීම. කරුණු පැහැදිලි කිරීමෙන් සංවාදයෙන් කෙනෙකු දිනාගන්නට බැරි වන විට මෙලෙස ක්‍රියා කිරීම.

(පංති සගයන්ට පහරදීම) සුදුසුයැයි ඔබ අනුමත කරනවාද? යන්න වග,

• පක්ෂයේ ඇත්ත සාමාජිකත්වය ඉල්ලු විශේෂ සමුළුව වෙනුවට යූඇන්පී වර්ගයේ විශේෂ මහ සමුළුවක් පැවැත්වීමෙන් ගනුලබන තීරණ ඔබ පිළිගන්නවාද? යන්න වග,
මෙම ප්‍රශ්න වලට පිලිතුරු සොයා ගැනීමට පෙර මෙහි පසුබිම මදක් විමසා බලමු.

මෑතකදී පක්ෂය තුල හටගත් ඛෙදීම සිදුවූයේ 2011 පෙබරවාරි මස පැවැත්වූ සමුළුවේදී සාමාජිකත්වයෙන් අති බහුතරය විසින් සම්මත කල වැඩපිළිවෙල වෙනුවට ක්‍රියාත්මක තලයේදී පක්ෂයේ නිල(ධාරී) පාර්ෂවය විසින් ඊට තම දායකත්වය ලබා නොදීම විසිනි. මෙය 1994න් පසු පක්ෂය නැවත ගොඩ නැගීමේ සිටම පක්ෂය තුල තිබුනාවූ ලක්ෂණයකි.

විශේෂයෙන් 2004න් පසු සංසෝධනවාදය වෙනුවෙන් පෙනීසිටි අයගේ මතය බහුතර මතය නොවූ සෑම විටම මතුවුනාවූ ප්‍රවනතාවයකි. 2004 සිට 2010 දක්වාම ඔවුන්ගේ මතය සුලූතර මතය වූ හැමවිටම එයට අවනත නොවෙමින් ඒ මතයන් වෙනස් කරමින් ක්‍රියාකිරීමේ ලක්ෂණ පැවතිනි. හැබැයි සංසෝධනවාදී මතයට වෙනස් මතයන් දැරූ පක්ෂයේ අනෙක් පිරිස් අතරින් ඔවුන්ගේ මතය සුලූතරය වූ කිසිදු අවස්ථාවක පක්ෂයේ කකුලෙන් ඇදීම, පක්ෂයෙන් ඉවත්වීම හෝ තම මතය බහුතර මතය බවට පත්තර ගැනීමට කුමන්ත්‍රණ කිරීම කලේ නැත. එහෙත් ඒ කාලය තුල යම් යම් තීරනාත්මක තීරණ ගැනීමේදී සංසෝධනවාදීන් සුලූතරය වූ සෑම අවස්ථාවකම බහුතර මතය පිළිගෙන වැඩකරනවා වෙනුවට ඊට පටහැනිව ක්‍රියාත්මක වී ඇත. උදාහරණ ලෙස

• 2005 ජනපති වරණයෙන් පසු එළැඹි පලාත්පාලන මැතිවරණය පක්ෂය තනිව තර`ග කිරීමට ගත් තීරණයට එරෙහිව එවකට දේශපාලන මණ්ඩල සභික නන්දන ගුණතිලක පක්ෂයෙන් යෑම.

• 2005 ජනාධිපති වරණයෙන් පසු ආණ්ඩුවට එකතුවීමේ තීරණය පක්ෂය තුල බහුතරය බවට පත්කර ගැනීමට ගත් උත්සාහය වැලකීම නිසා විමල් වීරවංශ කණ්ඩායමක් ගෙන වෙනම පක්ෂයක් සාදාගෙන ආණ්ඩුවට එක්වීම. එහිදී එවැනි යෝජනාවක් පක්ෂ නායකත්වයද කර තිබූ බව හෙළිකර තිබීම. නිල පාර්ෂවයේ තවත් දේශපාලන මණ්ඩල සභිකයෙක් ඒ සමගම වැඩ නවතා පක්ෂයෙන් යෑම හා පසුව කැඳවාගෙන ඒම.

• 2010 ජනාධිපති අපේක්ෂකයා තෝරා ගැනීමේදී එවැනිම තවත් නිල පාර්ෂවයේ දේශපාලන මණ්ඩල සභිකයෙක් බහුතර මතයට පටහැනිව තම බලය පාවිච්චි කිරීම.

2010 අප්‍රේල් මහ මැතිවරණයේදීද එවැනිම බලහත්කාරයක් පාවිච්චි කිරීම.

• 2010 අප්‍රේල් මහ මැතිවරණයෙන් පසු එහි ප්‍රතිපල වලට අදාලව ජයග්‍රහණය කර නොතිබූ තවත් දේශපාලන මණ්ඩල සභිකයෙක් මැතිවරණ පරාජය නිසා එහි සාමාජිකත්වයෙන් ඉවත් වීම.

ඒ ආකාරයට මෑත ඉතිහාසය තුල වම වෙනුවෙන් නොව සංධාන හා සභාග දේශපාලනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි මොවුන් තම මතය පරාජය වූ හැම විටම හැසිරී ඇත්තේ මෙවැනි අත්තනෝමතික ආකාරයටය. මෙවර සිදුව තිඛෙන්නේත් එහිම දිගුවකි. එනම් තම මතය කෙසේ හෝ ජයග්‍රහණය කරවීමයි. ඒ සඳහා කල් යල් බලමින් සිට, සමුළුවේ සම්මත වැඩපිළිවෙල ක්‍රියාත්මක වීම වැලැක්වීම සඳහා තම නිල බලය පාවිච්චි කර, එයට උරදෙමින් සිටි පිරිස එළවා දැමීමට කටයුතු කිරීමයි. එය කලේ පැවති සාමාජිකයින් 12 දෙනාගේ දේශපාලන මණ්ඩලය විසුරුවා හැර ඒ වෙනුවට සාමාජිකයින් 8 කින් යුත් නව දේශපාලන මණ්ඩලයක් පත්කර ගැනීමත්, එය පැරණි 8 දෙනාගෙන්ම සමන්විත වීමත් තුලය.

ඒ ක්‍රියාමාර්ගයත් සමග කණ්ඩායමක් ලෙස ඔවුන්ගේ අරමුණ පැහැදිළිය. එහෙත් එම උත්සහය තුලින් තම අරමුණු ඉටු කර ගැනීමට ඔවුන්ට නොහැකි වූයේ දේශපාලන මණ්ඩලයට පහලින් ඇති දිස්ත්‍රික් සංවිධාන ඇතුලූ සෙසු සංවිධාන බහුතරයක් විසින් එම ක්‍රියාවලිය ප්‍රශ්න කිරීම නිසාය. ඒ අනුව නව දේශපාලන මණ්ඩලයට සෙසු සංවිධාන කැඳවීමට නොහැකි වීම විසින් පක්ෂයේ අර්බුදය නිර්මාණය විය. එම අර්බුදය වහා විසඳා ගැනීම සඳහා පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර සම්මේලනය කැඳවන ලෙස එහි බහුතර සාමාජිකත්වය සිය අත්සන් යොදා කල ඉල්ලීම ඊල`ග පියවර වූ අතර පක්ෂයේ නිල(ධාරී) පාර්ෂවය එය ඉක්මනින් නොකැඳවා ඒ සඳහා මාස ගනනක් කල් ඉල්ලීම මෙම අර්බුදය දිග් ගැස්සෙන්නට හේතු විය. එසේ කල් ගනිමින් ඒ අතරතුර මෙය කණ්ඩායම් ප්‍රවනතාවයක්ය, නැති නම් කල්ලි වාදයක්ය යන්න සාමාජිකත්වයට ඒත්තු ගන්වා තමන්ට රිසිසේ බලය තහවුරු කර ගැනීම මොවුන්ගේ ඊල`ග අරමුණ වූ බව පැහැදිලිය?.

ඒ සඳහා මාධ්‍යයන්ට මෙම අර්බුදය පිළිබඳ තොරතුරු ලබා දෙමින්, කල්ලිය මේ යැයි නම් කර සාමාජිකත්වය ලවා ඔවුන් ප්‍රතික්ෂේප කරවීමේ ඔවුන්ගේ එම කුමන්ත්‍රණකාරී උත්සහයද ව්‍යර්තවූයේ ඒ වන විටත් බහුතර සාමාජිකත්වය සිදුවෙමින් තිඛෙන දේ තේරුම් ගෙන සිටි නිසාවෙනි.

එයින් පසු පක්ෂයේ කිසිදු සංවිධානයක් කැඳවා ගැනීමට නොහැකි තත්වයක් උදාවී ඇත. මේ මොහොතේ පවතින්නේද එම තත්වයයි. ඒ නිසා පක්ෂයක් ලෙස ඉදිරියට යන්නට නම් මධ්‍යම කාරක සභාවක් පත්කල යුතුය. එයින් දේශපාලන මණ්ඩලයකුත්, එහි මූලිකත්වයෙන් සෙසු සංවිධානත් ගොඩනැගිය යුතුය. මෙය සිදුවිය යුත්තේ ඇත්ත සම්මේළනයක් කැඳවීම මගිනි.

එහෙත් දැන් සිදුවීමට යන්නේ වෙනත් දෙයකි. පැහැදිලිවම ගේම් ගැහිල්ලකි. ඇත්ත සම්මේළනය වෙනුවට වෙනත් එකක් භාවිතා කිරීම පලමු කුමණ්ත්‍රණය වන අතර එම ලැයිස්තුවට අලූතින් නම් එකතු කිරීමද දෙවන කුමන්ත්‍රණයයි. කෙටියෙන් කියන්නේ නම් මේ කැඳවන්නට යන්නේ යූඇන්පී වර්ගයේ මහ සමුළුවකි. ඇත්ත සාමාජිකයින් වෙනුවට තමන්ට පක්ෂපාතී මෙතෙක් සමුළු සාමාජිකත්වය නොතිබූ බොරු සාමාජිකයින්ගෙන් යුත් සමුළුවකි.

මෙය ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ඇත්ත භාවිතාව නොවේ. එයින්ම මේ නිළධාරී පාර්ෂවය තමන්ගේ පරාජය පිළිගෙන හමාරය. ඇත්ත සාමාජිකත්වයට මුහුණ දෙනවා වෙනුවට බොරු සමුළුවක් කැඳවීම එම පරාජයයි. ඒ විතරක් නොව මෙසේ ජවිපෙ සැබෑ සාමාජිකත්වයෙන් තොරව පවත්වන සමුළුවකින් තෝරා ගැනෙන මධ්‍යම කාරක සභාව ජවිපෙ මධ්‍යම කාරක සභාව වන්නේද නැත. එය ජවිපෙ වෙනුවට වෙනත් එකකි.

එය සිදුකරන්නට යන ආකාරය තුලද මොවුන්ගේ බංකොලොත් කම ප්‍රදර්ශනය වේ. එනම් උසාවි නිවාඩු ගොස් තිඛෙන මොහොතක තමන්ට වඩාත් ආරක්ෂාකාරී යැයි සිතන තැනකට ගොස් සමුළුව පැවැත්වීමයි. ඒ සමහරවිට මෙම සමුළුවට එරෙහිව අනෙකුත් පාර්ෂවය උසාවිගොස් වාරණ නියෝගයක් ගනී යැයි බියෙන් විය යුතුය. ඒ තුලින්ද මොවුන්ගේ මෙම සමුළු කැඳවීම වංචාවක් බව මොවුන්ම පිළිගෙන තිබේ. මෙය නිවැරදි සමුළුවක් නම් කිසිවකුට ඊට එරෙහිව වාරණ නියෝග ගත නොහැක. මේ අනුව තවදුරටත් දෙගෙඩියාවක් ඉතිරිවී නැත.

නීතිය ඉදිරියේ මේවා වලංගු වුවත් තම හෘද සාක්ෂිය ඉදිරියේ සහ සැබෑ ජවිපෙ සාමාජිකයා ඉදිරියේ මෙය වලංගු නැත. මේ සියලූ ක්‍රියාමාර්ග වලින් මේ නිලධාරී කණ්ඩායම සිදුකරන්නේ මිනිසුන් දහස් ගනනක් දිවිපුදා රැකගත් පක්ෂයට බරපතල හානියකි. ඒ සියල්ල සිදු කරන්නේ සංසෝදන වාදයට වැටුන ඔවුන්ගේ නිලතල රැකගැනීම වෙනුවෙන් වීම අභාග්‍යකි.

මෙය පැහැදිලිවම අපරාධයකි. එමෙන්ම ද්‍රෝහි කමකි. ඒ අපරාධයට වග කිව යුත්තේ වෙන කිසිවකුත් නොව මේ තනතුරු ලෝබී නිලධාරී කල්ලියයි. ඉතිං සාමාජිකත්වය දැන් තීරණය කල යුත්තේ මේ අපරාධයට මොවුන්ට ඉඩදෙනවාද? නැතිනම් සැබෑ පක්ෂය වටා පෙළගැසෙමින් මේ අපරාධ සිදුකරමින් සිටින ද්‍රෝහී කල්ලිය පන්නා දමනවාද? යන්නයි.
වෙනුර බාලසූරිය විසිනි

(උපුටා ගැනීම  ලංකා ඊ නිව්ස් වෙතිනි)